Manu's vertrek

Na een paar zeer zware weekends (bewijs werd doorgemaild naar Inge...) kon ook ik eindelijk vertrekken op dinsdag 4 september. Eerst een vlucht genomen met een Fokker naar Amsterdam en dan rechtstreeks naar Detroit. De vriendelijke mevrouw aan de desk in Brussel vroeg mij of ik een plaats aan het raam wou: natuurlijk wou ik een plaats aan het raam. Spijtig genoeg was er geen plaats meer, gevolg: ik zat in het midden met links van mij een Indische van 100 kilo en rechts een Amerikaanse van 110 kilo. Na een literke rode wijn is dat mens beginnen snurken dat het gene naam meer had. Ma bon, heb toch een twee uurkes geslapen, voor de rest gelezen en naar de film gekeken (Blades of Glory, archislechte film over een mannelijk schaatspaar).
Eens in Detroit zonder al teveel problemen door de douane geraakt en dan is het wachten op de bagage natuurlijk. En gewacht heb ik...tot ze nooit van de band kwam. Gelukkig had ik wat onderbroekskes in de handbagage omdat men mij al verwittigd had dat dit regelmatig gebeurde. De volgende dag hebben ze deze wel tot aan de deur gebracht.
Na een telefoontje naar mijn taxi (de Robert Q bus), werd ik dus samen met nog 8 personen de Ambassodor Bridge over gereden (foto's staan hieronder) en naar de Canadese douane. Hier ook zonder problemen aan mijn werkvisum geraakt en na een klein uurtje (en nog een extra taxi) stond ik voor de deur van onze nieuwe woonst. Onmiddellijk beentjes onder tafel en gaffelen.
's Avonds nog iets gaan drinken met Inge, Bieke (voor diegenen die dit nog niet weten, zij woont ook bij ons en volgt dezelfde studies als Inge) en andere studenten van hun jaar. Daar heb ik een "pitcher" leren kennen. Dit is een plastieken kan van 2 liter die vol wordt gegoten met bier. Prijs 7.25 $ oftewel een 5 eurookes. Niet duur dus. Of het te drinken valt, laat ik in het midden. Laat ons zeggen dat het weg heeft van wat er the day after a Stella uit je blaas komt.
Rond middernacht lagen we er in (6u Belgische tijd) dus ik was vrij snel aangepast aan het Canadese uur.